Dag Sengerema

De laatste bewogen week in Sengerema zit erop en over 1 dag begint mijn reis terug naar het thuisfront. Heerlijk om terug te gaan naar mijn allerliefsten daar maar betekent ook afscheid nemen van Milou, “ mijn” kinderen, schooltje en het ziekenhuis. Wat heb ik veel mooie, verdrietige en bijzondere dingen mogen meemaken en ervaren.

De Nicu is open en draait met horten en stoten. Veel, voor ons hele normale zaken, moeten hier nog inslijten en je loopt daardoor veel achter de feiten aan. Wat voor verdriet dit met zich meebrengt heb ik ook deze laatste week weer meermalen ervaren.

In Tanzania is de famiie verantwoordelijk voor de verzorging van de patient, mag je niet bevallen als je niet je eigen zeil meeneemt, zorg je voor je eigen eten, koop je eigen kitenga’s om onder te liggen en zijn luiers een onbetaalbaar fenomeen (je kunt je dus voorstellen wat voor lucht er hangt met de ramen potdicht). Op de prem-afdelingen (moeders liggen daar met te vroeg geboren baby’s) mogen geen papa’s, oma’s enzv komen tenzij de moeder te ziek is om voor het kind te zorgen. Na een paar weekjes Sengerema hospital vind ik onze gezondheiszorg zo slecht nog niet hoor.
Ik kan blijven schrijven maar ook over de warmte en de hartelijkheid van de mensen, de gastvrijheid en het prachtige land, de mooie zonsondergangen, de tropische regenbuien, de vogelgeluiden die in een horrorfilm niet zouden misstaan en het heerlijke eten.

Na een wat moeizame (ik beheers geen Swahili, kinderen van groep 1 geen Engels) opstart op school ben ik daar volledig in het team opgenomen en hebben we met name in de laatste week veel ervaringen kunnen uitwisselen over het lesgeven. Op hun verzoek een paar lessen zoals wij dat in nederland doen alleen zonder alle luxe materialen met alleen een bord, een krijtje en bierdoppen.
Heerlijk met deze verstandelijk gehandicapte kinderen gezongen, gedanst en rekenlesjes (in het Swahili)gedaan.
De middagen bracht ik in het ziekenhuis door en hielp Milou daar waar ik kon met praktische zaken.

Mijn afscheid op school was geweldig. De tafel was mooi gedekt, er was lekker eten gemaakt en er waren flesjes frisdrank, toespraken, cadeautjes, foto’s en veel, erg veel warmte. Tot slot afscheid genomen van de mensen in het ziekenhuis (Amina, MarieJose,Niek ), de mama van ons huis en alle anderen waar ik kennis mee heb mogen maken en veelal een onuitwisbare indruk hebben achtergelaten. Ik hoop in de toekomst verbonden te kunnen bijven met Sengerema op wat voor manier dan ook.