De eerste week CanTho
Door: Saskia
Blijf op de hoogte en volg Saskia
27 April 2014 | Vietnam, Can Tho
De eerste week CanTho zit erop en ik kijk er met gemengde gevoelens op terug.
De projecten zijn geweldig om te draaien maar ze laten een schrijnend verschil zien. Soms fiets ik weg met een lach op mijn gezcht maar soms ook zitten de tranen hoog.
Tranen van onmacht omdat het ook zo anders kan, tranenvan onmacht om wat ik zie en hoor.
Voor het project in Thien An ben ik ouderwets mijn lessen aan het voorbereiden en voorbeelden aan het frobelen met de redelijk beperkte materialen die we voor handen hebben.
Geen digibord, computer of video maar oh zo leuk om te doen.
De kinderen nemen flesjes water voor ons mee en wat lekkers. Halverwege wordt er nog een schaal met vers gesneden fruit neer gezet. Heerlijk hoor.
Ook Charity Hospital vind ik een leuk project. Een uur Engelse les geven aan de mensen daar, vervolgens met elkaar eten en afsluiten met het voorbereiden van de volgende maaltijd bestaande groente snijden, wassen, enzv. Je zit met de lokale bevolking en met handen en voetentaal proberen we elkaar te begrijpen.
Ik heb over het algemeen leuke huisgenoten al ben ik niet met allemaal even blij, kakkerlakken, spinnen, kikkers,muggen en gekko's. Je went er aan maar ik schrik me af en toe een hoedje. De prijzen van het eten zijn hier absurd. Gemiddeld denk ik een 3 euro per maaltijd buiten de deur. Het is duurder om het eten te moeten kopen In de supermarkt en zelf te bereiden dan buiten de deur eten.
Het verkeer hier blijft een complete chaos. Ik heb van mijn leven nog nooit zo veel scooters bijelkaar gezien.
De projecten zijn geweldig om te draaien maar ze laten een schrijnend verschil zien. Soms fiets ik weg met een lach op mijn gezcht maar soms ook zitten de tranen hoog.
Tranen van onmacht omdat het ook zo anders kan, tranenvan onmacht om wat ik zie en hoor.
Voor het project in Thien An ben ik ouderwets mijn lessen aan het voorbereiden en voorbeelden aan het frobelen met de redelijk beperkte materialen die we voor handen hebben.
Geen digibord, computer of video maar oh zo leuk om te doen.
De kinderen nemen flesjes water voor ons mee en wat lekkers. Halverwege wordt er nog een schaal met vers gesneden fruit neer gezet. Heerlijk hoor.
Ook Charity Hospital vind ik een leuk project. Een uur Engelse les geven aan de mensen daar, vervolgens met elkaar eten en afsluiten met het voorbereiden van de volgende maaltijd bestaande groente snijden, wassen, enzv. Je zit met de lokale bevolking en met handen en voetentaal proberen we elkaar te begrijpen.
Ik heb over het algemeen leuke huisgenoten al ben ik niet met allemaal even blij, kakkerlakken, spinnen, kikkers,muggen en gekko's. Je went er aan maar ik schrik me af en toe een hoedje. De prijzen van het eten zijn hier absurd. Gemiddeld denk ik een 3 euro per maaltijd buiten de deur. Het is duurder om het eten te moeten kopen In de supermarkt en zelf te bereiden dan buiten de deur eten.
Het verkeer hier blijft een complete chaos. Ik heb van mijn leven nog nooit zo veel scooters bijelkaar gezien.
-
27 April 2014 - 13:46
Els:
Hoi Saskia,
het is heel moeilijk uit te leggen hoe de situatie daar is, dat kan je pas ervaren als je daar bent.
dat de tranen soms hoog zitten is heel begrijpelijk, het is denk ik, ook een stuk onmacht omdat je er weinig of niets aan kan veranderen.
bedenk wel dat je de kinderen en gehandicapten een glimlach kan geven en er is even een moment van aandacht voor ze.
lieve groet Els -
03 Mei 2014 - 09:18
Jolanda Postmus:
Ja, onmacht is een vreeslijk gevoel, maar "every act of kindness; how tiny or small; can make a earth shattering difference in somebody's life!"Ik vind je super!
Met de ongediertes.... vind ik leuk om te lezen, want hier bij ons in ZA hebben wij dat altijd overal met ons mee!Moet wel eerlijk zeggen dat ik het ook nogal griezelig vind!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
