Op reis naar mooi Tanzania
Door: Saskia van Ingen
Blijf op de hoogte en volg Saskia
13 Oktober 2015 | Tanzania, Sengerema
Het was de laatste week even aanpoten, maar op zaterdag 10 oktober 2015 vertrok ik dan eindelijk naar Tanzania. Last minute nog van alles regelen. Past niet zo bij mij maar gebeurde toch en dat betekende dat ik vrijdagavond mijn koffer ging inpakken, zaterdagochtend de koffer woog en tot de conclusie moest komen dat ik een paar kilo teveel bij me had. Bij KLM mag ik to 23,4 kilo meenemen maar vauit Dar es Salaam naar Mwanza zijn ze streng. 20 kilo is 20 kilo. Tja en tot Dar es Salaam had ik 23,3 kilo bij me. Haha zaterdagavond in hotel de zware spullen ( lees: kaas, chocopasta, chocolade,enz) uit mijn koffer gehaald en in de handbagege gestopt. De (eerste) controle was ik zo doorheen en ik dacht eigenlijk dat het me gelukt was maar ja we zijn in Afrika dus er volgde nog een conrtrole en nog een. Helaas zagen ze bij de laatste controle de pot chocopasta niet over het hoofd en heb ik moeten praten als brugman om die pot mee te krijgen voor ons meissie.
De vlucht naar Dar es Salaam verliep rustig en plezierig op wat turbulentie na. De vlucht naar Mwanza was een ander verhaal. Een beroerde landing waarbij je op een gegven moment een speld kon horen vallen in het vliegtuig en vervolgens grote opluchting dat het gelukt was. De vlucht was verder goed en ik heb genoten van het landschap waar we over heen vlogen. Prachtige kleuren die in elkaar overlopen.
Vanuit het vliegtuig moesten we naar de bus op de landingsbaan. Ik zat vooraan in het vliegtuig en dus als een van de eersten in de bus, waar ik ook weer uitgehaald werd door een militair. Jaja je maakt nog eens wat mee he.
Het viel echter reuze mee. Hij wist me te vertellen dat Milou (die hij inmiddels ten huwelijk had gevraagd) op me stond te wachten langs het hek en troonde me mee naar buiten, en ja hoor daar stond ons meissie. Koffer was zo van de band en gauw naar buiten. Heerlijk.
Milou had een taxi geregeld om ons naar de ferry te brengen. Bij de ferry aangekomen hoorden we dat die over een kwartier zou aankomen en dat we dus even moesten wachten. Je bent zo ongeveer een bezienswaardigheid met je blanke huid en zo heb ik dat ook ervaren.
Na een boottochtje over het mooie Lake Victoria van ongeveer 3 kwartier kwamen we aan in de de buurt van Sengerema. Van daaruit met de taxi over de lokale (zand)wegen door naar de miision Sengerema Hospital. Een unieke ervaring.
‘s middags met Milou een lekker hapje gegeten (een maisbal met een mooie naam die ik even niet meer weet, met vis en bruine bonen. Eten met je vingers), een rondje over de mission gelopen en het ziekenhuis bekeken. Op de kinderafdeling aangekomen signaleerde ze dat er een kind slecht lag en alhoewel de verpleging actief bezig was met reanimatie en Milou dat over nam heeft het meiske het niet mogen redden. Een verdrietige kennismaknig met het ziekenhuis maar wel een die me ontroerde omdat ik mocht meemaken wat “ons” kind daar dagelijks voor beslissingen moet nemen en dat in een split second moet doen.
‘s avonds kwamen er collega’s van Milou toen het bekend werd dat er kaas in huis was. Heerlijk en gezellig met elkaar gegeten.
Milou werd tegen 22.00 uur weer naar het ziekenhuis gehaald omdat er een spoedreanimatie was bij een kindje. Ook dit kindje heeft het niet gehaald.
Hier praten we vanuit een andere realiteit. Moeders beschermen zich tegen dit verdriet door afstand te houden van hun kindje totdat het ongeveer een week oud is en dus een reeele kans heeft te overleven en ook dan krijgt het pas een naam.
Ouders die geen geld hebben om de noodzakelijke zorg te betalen. Een ziekenhuis dat overbelast is en personeel dat wel wil maar niet kan doordat ze allerlei noodzakelijke voorzieningen missen.
Vandaag(maandag) meegelopen op ronde. We zaten nog aan ontbijt toen Milou alweer opgeroepen werd voor een spoedkeizersnede. Hollend het terrein over. Ik mocht achter glas meekijken en foto’s maken. Wat een geweldige ervaring en hoe trots.
Vervolgens lagen er op de spoedafdeling (een aanrecht met een wasbak) twee doodzieke kinderen te wachten en een derde werd binnengebracht. Hectiek alom. Zo door de morgen heen zag ik het werk wat meer liggen en kon ik me verdienstelijk maken.
Het hoogtepunt van deze dag was de opening van de NICU door Milou. Eindelijk een eigen afdeling voor de doodzieke te vroeg geboren kinderen. Eindelijke een plek waar ruimte is om de kinderen te onderzoeken en optimaal te volgen. En weer ….. hoe trots!!
In het huis aangekomen m even te eten rook het heerlijk. Cecilia (de mama) had een heerlijk mal voor klaargemaakt. Ook was er vers brood gebakken en een vruchtensalade van verse vruchten gemaakt. Deze middag besloten thuis te blijven en even bij te tanken.
De vlucht naar Dar es Salaam verliep rustig en plezierig op wat turbulentie na. De vlucht naar Mwanza was een ander verhaal. Een beroerde landing waarbij je op een gegven moment een speld kon horen vallen in het vliegtuig en vervolgens grote opluchting dat het gelukt was. De vlucht was verder goed en ik heb genoten van het landschap waar we over heen vlogen. Prachtige kleuren die in elkaar overlopen.
Vanuit het vliegtuig moesten we naar de bus op de landingsbaan. Ik zat vooraan in het vliegtuig en dus als een van de eersten in de bus, waar ik ook weer uitgehaald werd door een militair. Jaja je maakt nog eens wat mee he.
Het viel echter reuze mee. Hij wist me te vertellen dat Milou (die hij inmiddels ten huwelijk had gevraagd) op me stond te wachten langs het hek en troonde me mee naar buiten, en ja hoor daar stond ons meissie. Koffer was zo van de band en gauw naar buiten. Heerlijk.
Milou had een taxi geregeld om ons naar de ferry te brengen. Bij de ferry aangekomen hoorden we dat die over een kwartier zou aankomen en dat we dus even moesten wachten. Je bent zo ongeveer een bezienswaardigheid met je blanke huid en zo heb ik dat ook ervaren.
Na een boottochtje over het mooie Lake Victoria van ongeveer 3 kwartier kwamen we aan in de de buurt van Sengerema. Van daaruit met de taxi over de lokale (zand)wegen door naar de miision Sengerema Hospital. Een unieke ervaring.
‘s middags met Milou een lekker hapje gegeten (een maisbal met een mooie naam die ik even niet meer weet, met vis en bruine bonen. Eten met je vingers), een rondje over de mission gelopen en het ziekenhuis bekeken. Op de kinderafdeling aangekomen signaleerde ze dat er een kind slecht lag en alhoewel de verpleging actief bezig was met reanimatie en Milou dat over nam heeft het meiske het niet mogen redden. Een verdrietige kennismaknig met het ziekenhuis maar wel een die me ontroerde omdat ik mocht meemaken wat “ons” kind daar dagelijks voor beslissingen moet nemen en dat in een split second moet doen.
‘s avonds kwamen er collega’s van Milou toen het bekend werd dat er kaas in huis was. Heerlijk en gezellig met elkaar gegeten.
Milou werd tegen 22.00 uur weer naar het ziekenhuis gehaald omdat er een spoedreanimatie was bij een kindje. Ook dit kindje heeft het niet gehaald.
Hier praten we vanuit een andere realiteit. Moeders beschermen zich tegen dit verdriet door afstand te houden van hun kindje totdat het ongeveer een week oud is en dus een reeele kans heeft te overleven en ook dan krijgt het pas een naam.
Ouders die geen geld hebben om de noodzakelijke zorg te betalen. Een ziekenhuis dat overbelast is en personeel dat wel wil maar niet kan doordat ze allerlei noodzakelijke voorzieningen missen.
Vandaag(maandag) meegelopen op ronde. We zaten nog aan ontbijt toen Milou alweer opgeroepen werd voor een spoedkeizersnede. Hollend het terrein over. Ik mocht achter glas meekijken en foto’s maken. Wat een geweldige ervaring en hoe trots.
Vervolgens lagen er op de spoedafdeling (een aanrecht met een wasbak) twee doodzieke kinderen te wachten en een derde werd binnengebracht. Hectiek alom. Zo door de morgen heen zag ik het werk wat meer liggen en kon ik me verdienstelijk maken.
Het hoogtepunt van deze dag was de opening van de NICU door Milou. Eindelijk een eigen afdeling voor de doodzieke te vroeg geboren kinderen. Eindelijke een plek waar ruimte is om de kinderen te onderzoeken en optimaal te volgen. En weer ….. hoe trots!!
In het huis aangekomen m even te eten rook het heerlijk. Cecilia (de mama) had een heerlijk mal voor klaargemaakt. Ook was er vers brood gebakken en een vruchtensalade van verse vruchten gemaakt. Deze middag besloten thuis te blijven en even bij te tanken.
-
13 Oktober 2015 - 21:00
Petra Barnas:
Saskia wat een ervaring ! Je kan terecht trots zijn op je dochter. Groetjes en ik blijf je volgen op facebook. -
13 Oktober 2015 - 21:54
Hester Bunt:
Lieve Saskia,
wat een mooi maar tevens aangrijpend verslag. Hopelijk kunnen jullie daar wat betekenen voor moeder en kind. Een goede tijd gewenst.
we denken aan jullie. Liefs Sjaaak en Hester. -
13 Oktober 2015 - 22:20
John Van Den Bold:
Wat een prachtige ervaring voor jullie,Sas en Milou, sterkte
-
14 Oktober 2015 - 10:07
Boukje:
Wat een ervaring! Jeetje, je maakt wat mee daar! Wat zul je trots zijn op die dochter van je, fantastisch werk dat ze daar doet! Blijf je verhalen volgen... groetjes Boukje -
14 Oktober 2015 - 10:21
Romy:
Super trots op je mam! Heel knap wat je allemaal doet en mee maakt! -
14 Oktober 2015 - 11:35
Monique:
Wat mooi om te lezen ! Wel een heftig begin. We leven op afstand met je mee :-) -
14 Oktober 2015 - 19:29
An Van Genderen:
Heb net je reis erhaal gelezen. Wat heb je al veel meegemaakt aan ervaringen en emoties, wens jou en milou nog een hele mooie tijd s a men, liefs mam -
16 Oktober 2015 - 20:56
Winefred:
Hoi, Sas,
Wat een geweldig mooie belevenis en wat bijzonder om je dochter aan her werk te zien. Ja, daar mag je zeker trots op zijn. Liefs Frank & Winefred
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
