Sengerema Primary School Special Needs Education
Door: Saskia van Ingen
Blijf op de hoogte en volg Saskia
23 Oktober 2015 | Tanzania, Sengerema
Deze week gestart op “mijn” tijdelijke schooltje in Sengerema. De school (primary school voor speciaal needs) is onderdeel van Sengerema community. De gehele school heeft meer dan 1000 leerlingen en daarom is de school in drieeen gesplitst. De groepen kinderen zijn ook weer opgesplist om er voor te zorgen dat de groepen niet groter dan ongeveer 100-150 zijn.
s’ morgens gaat er een groep kinderen naar school van 8.00 tot 14.00 ens’ middags van 14.00 tot 20.00.
Ik ben begonnen in groep 1. Deze kinderen( 4-16 jaar) hebben een dubbele handicap maar zijn vrij in hun doen en laten. De tweede dag dat ik in de groep was (ik zou een rekenles geven op de Hollandse manier met vertaling van de juf)) zei de teacher na 5 minuten: “ ik moet weg, ik moet naar town”. Ehh ja en de kinderen dan? “ you’re a teacher, teach them math. Uhhh… wat bedoel je? Behalve een bord; geen materialen, mag geen Engels praten, ken geen Swahili , weet geen tijden van pauze en lunch en weet niveau van de kinderen niet. Tja daar sta je dan… improviseren. Heb mijn tellesje afgemaakt (had gelukkig 1-10 in Swahili op geschreven, ballonnen geplakt en echte balllonnen meegenomen. Met name de ballonnen doen het goed. Ik heb kinderen nog nooit zo blij met een ballon gezien. Heerlijk. Teacher kwam 5 uur later terug met een “ pole sana” of te wel sorry.
Ook dag drie werd ik begroet met de mededeling dat de teacher naar een meeting ging en dat ik mocht gaan spelen met de kinderen. Gelukkig boden ook nu de ballonnen en een bal weer uitkomst. De volgende dagen bij de dove kinderen in de klas doorgebracht en Swahili sign-language meegedaan. Pfff.. dat is hard werken.
Om half elf is er een uur tijd voor breakfast. Een vrijwillger kookt iets voor teachers en kinderen en daarbij wordt Uji gedronken (een soort maispap bomvol calorieen). Er wordt weer even lesgegeven en om 13.00 uur is het lunchtijd wederom bereidt door dezelfde vrijwilliger. Nog een half uur lestijd en dan worden deze kinderen met de schoolbus naar huis gebracht.
Er werken zeer gepassioneerde leerkrachten die alles in het werk stellen om deze kwetsbare groep kinderen zo goed mogelijk onderwijs te geven. Er is inmiddels een foundation opgericht ism Lilianefonds om een nieuwe community te stichten waar nog meer aandacht is voor vroegtijdige onderkenning van doofheid en andere beperkingen zodat zo vroeg mogelijk begonnen kan worden met begeleiding van ouders en onderwijs.
Op de school is niets aan materialen. De lokalen zijn op een stoel en tafel na kaal. Er is een boek voor de teacher. Zij schrijft alles op het bord en de kinderen schrijven dat over in hun schrift. Zelfs bij een multiple choice opdracht, worden alle mogelijkheden door de kinderen overgeschreven en moeten ze het juiste antwoord in een door hun getekend vierkantje zetten.
Kinderen die nog niet in een schriftje schrijven, schrijven hun antwoorden met een krijtje op hun tafeltje. Ook in de personeelskamer worden mededelingen met een rijtje op de tafel geschreven. Hoe easy.
Hier in Tanzania worden we de hele dag nageroepen door (meestal) kinderen met het woord: mzungu of te wel bleekscheet. In de personeelskamer werd mij uitleg gegeven over het waarom. Het is voor de kinderen geen scheldwoord maar je bent iets bijzonders. Ik heb hen verteld over onze “ zwarte Pieten discussie” in Nederland. Hilariteit alom. Daar wij wij de gehele dag worden nageroepen als bleekscheet mag zwarte Piet niet meer.
Om 14.15 uur thuis om met Milou te lunchen en dan samen weer richting ziekenhuis. Heerlijk om de mama’s en kindjes dan weer even te zien en daar waar mogelijk de kindjes te knuffelen. De kleertjes door mijn collega’s meegegeven komen oh zo goed van pas. Het manneke (Chakuru) kan gelukkig even vooruit. Ik weet inmiddels aardig mijn weg in het ziekenhuis en heb van de week met Thijs (een van de co-assistenten) een ronde meegelopen op de female-afdeling. Al met al weer een fijne week met ups en downs. De grote onmacht om de hoge (vaak onnodige) kinder-en babysterfte blijft me bezighouden. Ook gisteren was het weer slikken toen een van de kindjes het erg slecht had.
De NICU begint goed op orde te komen maar er zijn nog veel materialen nodig om goed te kunnen draaien. Ons meissie is erg druk bezig om de boel op orde te krijgen, verpleegsters aan te sporen mee te kijken, artsen de NICU in hun ronde mee te nemen, vloeren gedweild te krijgen en labuitslagen binnen te krijgen. Ze moet overal achteraan en nog niets gaat vanzelf. Gelukkig heeft ze veel steun van Marie-Jose, Niek en artsen van het thuisfront.
s’ morgens gaat er een groep kinderen naar school van 8.00 tot 14.00 ens’ middags van 14.00 tot 20.00.
Ik ben begonnen in groep 1. Deze kinderen( 4-16 jaar) hebben een dubbele handicap maar zijn vrij in hun doen en laten. De tweede dag dat ik in de groep was (ik zou een rekenles geven op de Hollandse manier met vertaling van de juf)) zei de teacher na 5 minuten: “ ik moet weg, ik moet naar town”. Ehh ja en de kinderen dan? “ you’re a teacher, teach them math. Uhhh… wat bedoel je? Behalve een bord; geen materialen, mag geen Engels praten, ken geen Swahili , weet geen tijden van pauze en lunch en weet niveau van de kinderen niet. Tja daar sta je dan… improviseren. Heb mijn tellesje afgemaakt (had gelukkig 1-10 in Swahili op geschreven, ballonnen geplakt en echte balllonnen meegenomen. Met name de ballonnen doen het goed. Ik heb kinderen nog nooit zo blij met een ballon gezien. Heerlijk. Teacher kwam 5 uur later terug met een “ pole sana” of te wel sorry.
Ook dag drie werd ik begroet met de mededeling dat de teacher naar een meeting ging en dat ik mocht gaan spelen met de kinderen. Gelukkig boden ook nu de ballonnen en een bal weer uitkomst. De volgende dagen bij de dove kinderen in de klas doorgebracht en Swahili sign-language meegedaan. Pfff.. dat is hard werken.
Om half elf is er een uur tijd voor breakfast. Een vrijwillger kookt iets voor teachers en kinderen en daarbij wordt Uji gedronken (een soort maispap bomvol calorieen). Er wordt weer even lesgegeven en om 13.00 uur is het lunchtijd wederom bereidt door dezelfde vrijwilliger. Nog een half uur lestijd en dan worden deze kinderen met de schoolbus naar huis gebracht.
Er werken zeer gepassioneerde leerkrachten die alles in het werk stellen om deze kwetsbare groep kinderen zo goed mogelijk onderwijs te geven. Er is inmiddels een foundation opgericht ism Lilianefonds om een nieuwe community te stichten waar nog meer aandacht is voor vroegtijdige onderkenning van doofheid en andere beperkingen zodat zo vroeg mogelijk begonnen kan worden met begeleiding van ouders en onderwijs.
Op de school is niets aan materialen. De lokalen zijn op een stoel en tafel na kaal. Er is een boek voor de teacher. Zij schrijft alles op het bord en de kinderen schrijven dat over in hun schrift. Zelfs bij een multiple choice opdracht, worden alle mogelijkheden door de kinderen overgeschreven en moeten ze het juiste antwoord in een door hun getekend vierkantje zetten.
Kinderen die nog niet in een schriftje schrijven, schrijven hun antwoorden met een krijtje op hun tafeltje. Ook in de personeelskamer worden mededelingen met een rijtje op de tafel geschreven. Hoe easy.
Hier in Tanzania worden we de hele dag nageroepen door (meestal) kinderen met het woord: mzungu of te wel bleekscheet. In de personeelskamer werd mij uitleg gegeven over het waarom. Het is voor de kinderen geen scheldwoord maar je bent iets bijzonders. Ik heb hen verteld over onze “ zwarte Pieten discussie” in Nederland. Hilariteit alom. Daar wij wij de gehele dag worden nageroepen als bleekscheet mag zwarte Piet niet meer.
Om 14.15 uur thuis om met Milou te lunchen en dan samen weer richting ziekenhuis. Heerlijk om de mama’s en kindjes dan weer even te zien en daar waar mogelijk de kindjes te knuffelen. De kleertjes door mijn collega’s meegegeven komen oh zo goed van pas. Het manneke (Chakuru) kan gelukkig even vooruit. Ik weet inmiddels aardig mijn weg in het ziekenhuis en heb van de week met Thijs (een van de co-assistenten) een ronde meegelopen op de female-afdeling. Al met al weer een fijne week met ups en downs. De grote onmacht om de hoge (vaak onnodige) kinder-en babysterfte blijft me bezighouden. Ook gisteren was het weer slikken toen een van de kindjes het erg slecht had.
De NICU begint goed op orde te komen maar er zijn nog veel materialen nodig om goed te kunnen draaien. Ons meissie is erg druk bezig om de boel op orde te krijgen, verpleegsters aan te sporen mee te kijken, artsen de NICU in hun ronde mee te nemen, vloeren gedweild te krijgen en labuitslagen binnen te krijgen. Ze moet overal achteraan en nog niets gaat vanzelf. Gelukkig heeft ze veel steun van Marie-Jose, Niek en artsen van het thuisfront.
-
23 Oktober 2015 - 17:52
Gea Dam:
Saskia wat goed wat je doet en wat een ervaringen! -
23 Oktober 2015 - 20:12
Boukje:
Zo! Daar word je inderdaad even in het diepe gegooid zeg, met zo'n grote klas die je dan even in je eentje draaiende moet houden! Geweldige verhalen Saskia! Geniet nog van je laatste week -
23 Oktober 2015 - 20:20
Ria En Gijs:
Respect voor wat jullie daar doen en de vele momenten waarop je je machteloos voelt omdat je zoveel meer zou willen doen. -
24 Oktober 2015 - 15:09
An. An Venderen:
Hoi saski. Heb net je verslag gelezen. Wat een i provisatie moet je daar iedere keer bedenken, maar wel een uitdaging! Wat zul je straks anders aankijken tegen het lesgeven hier. Mooi dat ook het lilianefonds daar aktief is. Heb ik jarenlang gesponsord.
Liefs en nog mooie en verrassende dagen. Mam -
27 Oktober 2015 - 22:26
Ali Bley:
Hoi Saskia Wat geweldig om je verslagen te lezen, je moet inderdaad wel van wanten weten hoe je zoiets oplost in een klas [als je er alleen voor staat] en wat een blije gezichten met de ballonnen in hun hand super. Hoe jullie jezelf inzetten heb er respect voor hoor, je mag wel apetrots zijn op je dochter.
Geniet nog van de laatste dagen een hele goede vlucht naar huis gewenst en dan zien we je donderdag weer op school. Dikke knuffel voor jou en je dochter. En we blijven hier gewoon zwarte piet steunen -
30 Oktober 2015 - 10:28
Anvangenderen:
Hoi saskia. Wat ben ik benieuwd -
30 Oktober 2015 - 10:31
Mam:
Nu nog de langecreis terug, ben benieuwd naar alle verhalen. Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
