Sengerema Hospital
Door: Saskia van Ingen
Blijf op de hoogte en volg Saskia
17 Oktober 2015 | Tanzania, Sengerema
Gisteren aan het einde van de middag naar het centrum van Sengerema gelopen. Haha stel je er niet te veel van voor hoor. De winkeltjes zijn van hout gemaakt en zijn meer stalletjes. In de “ supermarkt” is het vol als je binnenstaat. Naatmachines die bij ons in een antiqiteitenmuseum staan zijn hier volop in gebruik evenals de strijkijzers die met hete kolen gevuld moeten worden. Geweldig!
Milouheeft meer inkopen gedaan voor “ haar “ NICU en we zijn dus maar met de taxi naar huis gegaan.
Na een lekkere nacht te hebben gemaakt op tijd het bed uit. Milou had om 7.30 uur eerst overdracht en kwam vervolgens gezellig ontbijten. Tot half tien worden de zalen schoongemaakt en zijn de artsen en verpleging niet welkom, behalve een spoed natuurlijk.
Om half tien richting het ziekenhuis gelopen en kon Milou haar eerste ronde lopen. Alle kindjes bekeken en de statussen bijgewerkt. Eigenlijk best een rustige ochtend. Op tijd naar huis en net aan de thee en de cola toen er een belletje kwam en weg was ze weer. Op naar een reanimatie van een pas geboren kindje.
s’ middags weer terug naar het ziekenhuis en op de NICU heerlijk zitten kroelen met erg zieke kinderen die alleen lagen omdat de moeder nog niet zover was dat zij bij haar kindje kon.
Ouders beginnen me te herkennen en vragen te stellen. Tja als je geen Swahili kent en zij geen Engels wordt het toch lastig. Gelukkig is er altijd wel een verpleegster in de buurt die beide talen spreekt.
Vandaag moetsen de mama’ s erg lachen om mijn pogingen Swahili te spreken en soms zelf uitlachen en ik lach hartelijk mee.
Ook vandaag de hele dag geen stroom gehad en zo langzamerhand raken de acuu’s van de laptop en telefoons leeg. Ook geen verlichting maar eten bij kaarslicht is ook erg gezellig. Zelfs het koken hebben we bij lantaarnlicht gedaan. Het eten smaakte er niet minder om.
Tranen van onmacht. Milou wordt met spoed bij een pasgeboren kindje geroepen. Deze baby zijn ze vergeten te “ klemmen” (lees: kindje bloed dood via de navelstreng). Dit grijpt me ontzettend aan.Hoe is het mogelijk dat dit nog kan gebeuren. Voor Milou is het inmiddels de derde die dag. Scholing aan verpleging en studenten is een bittere noodzaak. Dit kindje heeft het, ondanks de intensieve zorg, niet mogen halen. Ook de andere kindern met bloedingen hebben het niet mogen redden.
De NCU is weer in orde gebracht. Alles is schoongemaakt en en vanaf volgende week maandag kunnen de babytjes weer naar de intensieve zorg op de NICU. De container is nog niet binnen maar Milou gaat draaien met het hoogst noodzakelijke. Nu loopt ze het hele ziekenhuis af op zoek naar infuusjes, scharen, pennen, zuurstofbriiletjes, enz. Wat hard nodig is, zijn: speentjes, flesjes, mutstjes, luiers en omslagdoeken. Deze week ook heerlijk wezen eten in een lokaal restaurantje. Vis met rijst, zo lekker. Cecilia (de huismama) kookt 4 dagen in de week voor ons. Iets wat ze ongelooflijk goed kan. Het eten hier is een feestje.
Milouheeft meer inkopen gedaan voor “ haar “ NICU en we zijn dus maar met de taxi naar huis gegaan.
Na een lekkere nacht te hebben gemaakt op tijd het bed uit. Milou had om 7.30 uur eerst overdracht en kwam vervolgens gezellig ontbijten. Tot half tien worden de zalen schoongemaakt en zijn de artsen en verpleging niet welkom, behalve een spoed natuurlijk.
Om half tien richting het ziekenhuis gelopen en kon Milou haar eerste ronde lopen. Alle kindjes bekeken en de statussen bijgewerkt. Eigenlijk best een rustige ochtend. Op tijd naar huis en net aan de thee en de cola toen er een belletje kwam en weg was ze weer. Op naar een reanimatie van een pas geboren kindje.
s’ middags weer terug naar het ziekenhuis en op de NICU heerlijk zitten kroelen met erg zieke kinderen die alleen lagen omdat de moeder nog niet zover was dat zij bij haar kindje kon.
Ouders beginnen me te herkennen en vragen te stellen. Tja als je geen Swahili kent en zij geen Engels wordt het toch lastig. Gelukkig is er altijd wel een verpleegster in de buurt die beide talen spreekt.
Vandaag moetsen de mama’ s erg lachen om mijn pogingen Swahili te spreken en soms zelf uitlachen en ik lach hartelijk mee.
Ook vandaag de hele dag geen stroom gehad en zo langzamerhand raken de acuu’s van de laptop en telefoons leeg. Ook geen verlichting maar eten bij kaarslicht is ook erg gezellig. Zelfs het koken hebben we bij lantaarnlicht gedaan. Het eten smaakte er niet minder om.
Tranen van onmacht. Milou wordt met spoed bij een pasgeboren kindje geroepen. Deze baby zijn ze vergeten te “ klemmen” (lees: kindje bloed dood via de navelstreng). Dit grijpt me ontzettend aan.Hoe is het mogelijk dat dit nog kan gebeuren. Voor Milou is het inmiddels de derde die dag. Scholing aan verpleging en studenten is een bittere noodzaak. Dit kindje heeft het, ondanks de intensieve zorg, niet mogen halen. Ook de andere kindern met bloedingen hebben het niet mogen redden.
De NCU is weer in orde gebracht. Alles is schoongemaakt en en vanaf volgende week maandag kunnen de babytjes weer naar de intensieve zorg op de NICU. De container is nog niet binnen maar Milou gaat draaien met het hoogst noodzakelijke. Nu loopt ze het hele ziekenhuis af op zoek naar infuusjes, scharen, pennen, zuurstofbriiletjes, enz. Wat hard nodig is, zijn: speentjes, flesjes, mutstjes, luiers en omslagdoeken. Deze week ook heerlijk wezen eten in een lokaal restaurantje. Vis met rijst, zo lekker. Cecilia (de huismama) kookt 4 dagen in de week voor ons. Iets wat ze ongelooflijk goed kan. Het eten hier is een feestje.
-
17 Oktober 2015 - 11:27
Ria En Gijs:
Hebben ze genoeg mutsjes daar wil ik er wel een stel van breien als milou die te kort komt
Het is niet veel wat ik kan doen maar alle beetjes helpen
Dekentjes kan ook
Groet ria -
17 Oktober 2015 - 17:04
Romy:
Wat een prachtig verhaal weer! Wat maken jullie toch samen ve bijzonders mee! Ben zo super trots op jullie! -
17 Oktober 2015 - 20:41
Boukje V.d. Hazelkamp:
Wat een bijzonder aangrijpende verhalen Saskia! Wat een krachtige dochter moet jij hebben dat ze dit allemaal kan! Lijkt me vreselijk dagelijks kindjes te moeten verliezen... Geniet van elkaar en van alle mooie dingen die jullie meemaken!! Want het blijft fantastisch werk dat daar gedaan wordt! -
18 Oktober 2015 - 14:16
Ali Bley:
Jeetje Saskia wat een verhalen als je daar werkt moet je wel erg sterk in je schoenen staan, ik denk dat ik overal bij stond te janken, maar die tranen zullen bij jullie ook wel komen op den duur. Om dagelijks sterfgevallen mee te maken gaat je niet in de koude kleren zitten maar zoals je al schrijft je moet door!! Fijn dat jullie elkaar hebben. Ook fijn om te horen dat alles wat je mee hebt genomen van pas komt maar ik denk dat ze daar inderdaad alles kunnen gebruiken. Wij hebben respect voor het werk dat jullie daar doen in een woord TOPPERS zijn jullie. Trots op jullie. Geniet nog van elkaar want voor je het weet zit je weer in het koude kikkerlandje. Kus van mij
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
